نیویارک تایمز که با هواداران نغمه در یک کنسرت گفت‌وگو کرده است، گزارش داد که این افراد به دلیل فروپاشی «تحقیرآمیز» دولت جمهوری، احترام چندانی به سیاست‌مداران افغانستان قایل نیستند.
به گزارش این روزنامه، آن‌ها هنرمندانی چون نغمه را «قهرمانان واقعی» می‌دانند؛ آن‌هایی که کارزاری برای جمع‌آوری پول به زلزله‌زدگان پسین راه انداختند و بارها از طالبان خواستند که مکاتب را برای دختران باز کند.
نام اصلی نعمه شاه پری است و در قندهار به دنیا آمده است.
او از کودکی به شعر و موسیقی علاقه داشت و نخستین شعرش را در سیزده سالگی نوشت. او در مکتب جزو دانش‌آموزانی بود که در مراسم ملی، شعر و سرود اجرا می‌کرد. به دلیل پافشاری‌اش به آوازخوانی، بارها از سوی مادرش لت‌وکوب شده است.
در 16 سالگی برای زندگی، نزد کاکایش به کابل رفت و آوازخوانی را در رادیو و تلویزیون افغانستان آغاز کرد.
نغمه در همان زمان، با منگل ازدواج کرد و هر دو در حکومت‌های کمونیستی در افغانستان، از سوی مجاهدین تهدید می‌شدند.
نغمه به نیویارک تایمز گفت: «داستان زندگی من واقعاً غم‌انگیز است. ما پنج برادر و سه خواهر بودیم. همه‌ی برادرانم در ارتش کشته شدند. یکی از خواهرانم در کابل کشته شد. تنها یک خواهرم زنده است.»
خواهر 17 ساله‌ی نغمه که نامش گل پری بود، در اوایل دهه‌ی 90 میلادی، در خانه‌ی خود کشته شد. نغمه گفت که هدف اصلی حمله خود وی بوده است.
نغمه که از گفتن سنش در انظار عمومی خودداری می‌کند، در واقع حدود 60 ساله است و هنوز لبخند بر لبان دارد.
او در سراسر جهان ترانه‌های مردمی و مدرن اجرا می‌کند. از زمانی که طالبان در افغانستان به قدرت رسید، وی نتوانست دیگر در کابل آوازخوانی کند.
شایعه‌ای وجود دارد که نغمه زمانی از سوی یکی از فرماندهان جنگ‌های داخلی افغانستان ربوده شده بود. او برای نخستین بار در مصاحبه‌اش با نیویارک تایمز، این موضوع را رد کرد و گفت که این داستان برای تخریب وجهه‌ی او ساخته شده است.
او نسبت به آینده‌ی افغانستان ابراز ناامیدی کرد و از دختری یاد کرد که به دلیل بسته‌بودن مکاتب، دچار افسردگی شده است.
نغمه به دو زبان، فارسی/دری و پشتو آواز می‌خواند، اما محبوبیتش در میان پشتون‌ها بیشتر است.
در فرهنگ محافظه‌کار افغانستان، آوازخوانی برای یک زن همواره یک چالش جدی بوده است.
او گفت که با این همه، در میان مجاهدین پیشین و نیروهای طالبان هنوز هوادار دارد.
