شورای امنیت سازمان ملل متحد در گزارشی گفته است که طالبان بر این باور است که سرنوشت آن حکمرانی بر افغانستان است.
بر بنیاد گزارش، این گروه هرچند به دنبال کسب حمایت یا رضایت مردمی نیست، اما تلاش دارد از سوی جامعهی جهانی به رسمیت شناخته شود.
در گزارش آمده که فرمانهای هبتالله در سراسر افغانستان به صورت یکسان اجرا نمیشوند و مسئولان محلی سیاستهای «نامحبوب» را یا اعمال نمیکنند یا تغییر میدهند.
در شانزدهمین گزارش تیم نظارت بر تحریمهای شورای امنیت آمده که هبتالله به تثبیت قدرت خود در قندهار، جایی که «پایتخت عملی افغانستان» عنوان شده، ادامه داده است.
بر بنیاد گزارش، تمرکز قدرت رو به افزایش است و نظارت از راه انتصاب افراد وفادار و دستچینشده شدت گرفته است.
گزارش افزود که یکی از منابع اصلی تنش ممنوعیت آموزش دختران و اشتغال زنان از سوی هبتالله است. مخالفان استدلال میکنند که این ممنوعیت اعتماد عمومی به طالبان را تضعیف میکند و مانع غلبهی این گروه بر انزوای بینالمللی میشود.
بر پایهی گزارش، طالبان برای حفظ انسجام، اختلافات داخلی را سرکوب کرده و آنها را از دید همگان پنهان نگه میدارد.
تیم نظارت بر تحریمهای شورای امنیت گفت ادارهی نظارت و تعقیب فرامین و احکام، وزارت امر به معروف و دادگاه عالی طالبان تحت ادارهی گروهی از افرد نزدیک به هبتالله هستند که به طور موثری «رعایت دستورات او را در ادارهی کشور تضمین کردهاند.» عبدالحکیم حقانی، رییس دادگاه عالی طالبان عضو حلقهی درونی هبتالله عنوان شده است.
این تیم افزود که محمد شیرین آخند، والی طالبان در قندهار، «دروازهبان اصلی برای تعامل با هبتالله است.»
در گزارش آمده که اقتدار طالبان از طریق شوراهای ولایتی علما اعمال میشود که به عنوان «مشاور و ناظر، طبق دستور حلقهی روحانی پیرامون امیر (هبتالله) عمل میکنند.» این شوراها مستقیماً به هبتالله پاسخگو هستند.
